Me throw "rock"

Βγαίνοντας για καφέ με έναν πολύ καλό μου φίλο που ασχολείται με τα των media και αυτός, η συζήτηση πήγε στο ραδιόφωνο, ένα αγαπημένο μέσο και των δυο μας και όπως έχει αποδειχτεί αγαπημένο των περισσότερων από εμάς. Ένα μέσο το οποίο έχει ζήσει μεγάλες δόξες κυρίως την δεκαετία του '90. Ιδιαίτερα για τους ροκ φαν του κάθε στυλ, υπήρχαν σταθμοί που αποτελούσαν οάσεις με τις αξεπέραστες εκπομπές και τα αφιερώματα τους. Στις μέρες μας όμως τα ροκ ραδιόφωνα φαίνεται πως απλά αργοπεθαίνουν. Έτσι η συζήτησή μας περιστράφηκε γύρω από τους λόγους που τα πράγματα έχουν φτάσει σε αυτή την κατάσταση. 
Συμφωνήσαμε πως τα playlists αποτελούν -ενδεχομένως- το μεγαλύτερο “πρόβλημα”. Οι εποχές είναι δύσκολες, σε αυτό δεν νομίζω να έχει κάποιος αντίρρηση. Έτσι και οι ροκ σταθμοί έπρεπε να εκμοντερνιστούν και να γίνουν πιο εμπορικοί. Επακόλουθο της οικονομικής κρίσης; Μπορεί. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα προγράμματα πλέον αποτελούνται από την γνωστή εύκολη συνταγή. Παίζονται ξανά και ξανά κυρίως παλιά κομμάτια, τα οποία όλοι έχουμε αγαπήσει και προφανώς θα συνεχίσουμε να αγαπάμε. Άλλωστε ως γνωστόν το παλιό είναι πιο δημοφιλές, δοκιμασμένο και σαφώς πουλάει περισσότερο. Έτσι λοιπόν κάτι το οποίο πουλάει αφενός δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξει και αφετέρου αποκλείει την πιθανότητα του οποιουδήποτε πειραματισμού άρα και ρίσκου. Μπορεί να είναι πολύ ευχάριστο για έναν ακροατή να “ανακαλύπτει” έναν σταθμό που παίζει μόνο τις αγαπημένες του επιτυχίες όμως ύστερα από συστηματική ακρόαση καταντάει αν μη τι άλλο βαρετό και κουραστικό να ακούς σχεδόν σε λουπ τα ίδια και τα ίδια.

Από την άλλη μαζί με την ποιότητα των ίδιων των σταθμών έχει χαλάσει και η ποιότητα της “φωνής” τους. Ζήτημα να υπάρχουν 10 αξιόλογοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί -συνήθως “δεινόσαυροι” λόγω παλαιότητας- οι οποίοι όμως χάνονται στο χάος των ερτζιανών. Ο κόσμος έχει γεμίσει από υπερφίαλα παιδάκια που το παίζουν παραγωγοί, τα οποία ούτε τις κατάλληλες γνώσεις έχουν αλλά ούτε και καμία διάθεση να ψάξουν νέα πράγματα ή έστω να αφιερώσουν λίγο χρόνο για να προετοιμάσουν μια εκπομπή. Έτσι τώρα πιο πολύ από ποτέ είναι εμφανές πως αυτό που λείπει είναι άνθρωποι με γνώσεις, αισθητική, ωραίο λόγο, έξυπνο χιούμορ και πάνω απ'όλα μέτρο.

Εικόνα σου είμαι: Ένας άλλος παράγοντας που αναλύσαμε ήταν βέβαια και το κατά πόσο το κοινό στην Ελλάδα μπορεί να υποστηρίξει έναν σταθμό ας πούμε με απόλυτα ελεύθερο ροκ πρόγραμμα την στιγμή που στην χώρα μας ο Νο1 τραγουδιστής είναι ο Σάκης και ο κάθε Σάκης. Όπως φαίνεται δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για “πολυφωνία” αφού κατά ένα τεράστιο ποσοστό ο κόσμος αρκείται στα απολύτως εύπεπτα σουξεδάκια της κάθε σεζόν. Έτσι το χάος που επικρατεί στην εγχώρια μουσική αντικατοπτρίζεται και στον χώρο του ραδιοφώνου...πράγμα που μας οδηγεί πίσω στο βήμα ένα -που λέγαμε για ρίσκα και πειραματισμούς.

Εν κατακλείδι και όπως προκύπτει από τα παραπάνω -και μερικά ακόμα που δεν είναι της παρούσης- φτάσαμε στο συμπέρασμα πως παρότι γκρινιάζουμε και κριτικάρουμε κατά καιρούς, η δύναμη της συνήθειας είναι τόσο μεγάλη που θα εξακολουθήσουμε να δεχόμαστε ότι μας πουλάνε γιατί νομίζουμε πως είμαστε σίγουροι πως το θέμα δεν παίρνει βελτίωση και πως φυσικά δεν περνάει από το χέρι μας.

Πίνοντας ακόμα μια γουλιά από τον καφέ μου είπα στον εαυτό μου... “ευτυχώς που υπάρχουν και κάποια αξιόλογα web radios...”